Logboek 2018/2 Naar de Scillies

Het parallelweggetje over de Haringvlietbrug. Er is een storing, de brug wil niet meer dicht (rode cirkel), en dus een lange file op de A29 naast ons.

Donderdag 26-04-2018

Vandaag ontsnappen we omstreeks elf uur in de ochtend op een haar na aan een wisse dood. We reden toen op het parallelweggetje dat over de Volkeraksluizen naast de A59/A29 ligt. Dat weggetje loopt ook over de Haringvlietbrug (naast de A29), en na de brug voert het naar de noordelijke dijk langs het water die naar Numansdorp en de afslag naar de jachthaven. Op weg naar de boot dus, maar hier is het verhaal.

     Een kwartier eerder in de tijd stranden we voor de brug. Die staat open en wil niet meer sluiten (zie foto hierboven). Dat verklaart de lange file op de autoweg naast ons. Voor de brug dobbert ook zeiljacht; dat mag er kennelijk ook niet door. Pech, pech, het kan nog wel uren duren volgens de verkeersinformatie. Overal zijn chauffeurs uitgestapt, die met elkaar staan te praten naast hun wagens of moedeloos op de vangrails zitten. Maar in tegenstelling tot de rijksweg kun je op het parallelweggetjed omdraaien en terugrijden, wat ettelijke auo's voor ons al deden. Eén van die terugrijders stopt naast ons en zegt dat het inderdaad nog uren kan duren. Pech, pech, pech, we beseffen dat er niets anders opzit dan ook te keren en helemaal om te rijden over Moerdijk en Dordrecht, dus A17-A16-A15 en A29. Dat kost zeker een uur, maar het is niet anders. We rijden over het Hellegateiland terug naar de Volkeraksluizen en daar nadert ons op het smalle weggetje een tegenligger - met erachter een wit busje dat op de linker weghelft rijdt. En dat blijft doen. We zien in een splitsecond dat de bestuurder niet oplet en opzij kijkt, naar de file op de verkeersbrug. Die ons niet ziet en door blijft rijden. Een frontale botsing lijkt onvermijdelijk, want we kunnen niet uitwijken vanwege de vangrail naast ons. Ans slaat de armen voor haar gezicht. 'Ik kneep mijn ogen dicht', zegt ze later, 'en ik dacht: ik ben er geweest, dit is mijn laatste ogenblik.' Ik druk het rempedaal fors in en duw hard op de claxon, de man tegenover ons schrikt op en kan met een flinke slinger nog nét achter zijn voorganger duiken. Oef! A very narrow escape! Een ongeval schuilt in een klein hoekje, maar het was kennelijk onze tijd nog niet. Ergens wordt op dat moment een alternatieve wereld afgesplitst, denk ik, waarin we het er niet levend afbrachten. Ik rijd geschrokken over de sluizen verder en volg de weg naar beneden, richting Willemstad en de op- en afritten van de A59. We reden daarnet op de brug niet hard, hooguit 60 à 70 km/uur en de tegenliggers ook. Een frontale botsing van bij elkaar opgeteld 140 km/uur, kun je dat overleven?

Duidelijk leven wij in de wereld waarin we overleefden, dat kan niet anders. Toch ben ik een tijdlang van mijn a propos, want op de A16 pak ik na de Drechttunnel de verkeerde afslag. Bij Rotterdam gebeurt dat nog eens, ik mis de A15, en als ik tenslotte op de A15 rijd, mis ik de afslag naar de A29. Tenslotte bereiken we ruim een uur later eindelijk Numansdorp en doen boodschappen bij de plaatselijke AH-supermarkt. Daarna naar de jachthaven. We kijken aan boord rond; er is weinig lekkage maar wel een nieuw lek aan stuurboord, boven de kastruimte waar de zwemvesten liggen. Eentje heeft zich door het vocht zelfs opgeblazen. We ruimen de kast uit en drogen alles. Altijd die verdomde lekkages! Maar we nemen niet de tijd, we moeten op tijd weg want anders belanden we in de files, die vandaag vroeger zullen zijn in verband met het lange weekeinde door Koningsdag. Ik sluit de walstroom aan en we lopen naar de jachtwerf. Met Judith spreken we de klussen af: afgewaaid windmeterwieltje terug op de mast, de sluitknop van de doorstap-opening naar het zwemplatform, de motorbeurten, de boot in de kraan voor de anodes, het servicen van de Maxprop en het polijsten van de schroefbladen. Alles op dinsdag 8 mei.

Voor de terugweg nemen we weer dezelfde parallelweg over de Haringvlietbrug. De file is allang weg maar bij de brug staan nog diverse busjes van reparateurs. Misschien staat die van de man die ons bijna aanreed er ook wel bij. Via Moerdijk en de oostelijke rondweg om Dordrecht en de brug bij Papendrecht bereiken we de A15. We nemen de afslag van Sliedrecht West en stoppen bij de BCC-vestiging op het industrieterrein. Daar willen we een mooie digitale fotocamera kopen, mijn verjaardagscadeautje. Het lukt, een Sony A510016. Een kleine compacte camera met verwisselbare lens. We krijgen alles uitgelegd, maar de camera is helaas niet op voorraad en zal worden toegezonden. We kopen ook nog een goedkoop electrisch 2-pits fornuis voor aan boord. Vier het leven, we zijn nog steeds wat beduusd van dat bijna-ongeluk. Het is een gedenkwaardige dag, de eerste van de rest van ons leven, zo voelt het. De ene dag ben je jarig en de volgende dag bijna dood.

Om drie uur raken we op de A15 naar Gorcum toch in eerste - vroege - file. Thuis een late lunch. Vanavond viert Barbara haar verjaardag.

Er was vandaag iemand die me kwalijk nam dat ik niet bedankte voor haar verjaardagswensen. Lieve mensen, excusues! Ik kreeg er zoveel dat er geen beginnen aan was. Dat doet me overigens erg goed, moeten jullie weten, allemaal zeer bedankt! Terug naar boven