Logboek 2017/1 Winter te Gorcum

Direct na de inauguratie van Trump werd de website van het Witte Huis over klimaatverandering offline gehaald.

Zaterdag 21-01-2017

Hieronder het korte verhaal dat ik gisteren in een ingeving in één keer opschreef.

VERBODEN VRUCHTEN

‘Het heelal is oneindig’, zegt Adam. Ik kijk hem aan. De wind strijkt door zijn dunne haar.

‘Waarom?’, zeg ik. We zitten op het platje achter zijn huis. Hij zwijgt. De vraag blijft tussen ons in hangen; insecten zoemen er doorheen.

‘Als ik dat wist’, zegt hij tenslotte, ‘dan wist ik alles. Het is me nooit verteld.’

Weer valt er stilte. In het tuintje van de buren lachen kinderstemmen.

‘Het aards paradijs was ook oneindig’, zeg ik. ‘Toch kwam er een eind aan.’

Adam haalt de schouders op. ‘Het paradijs was een ecologische onmogelijkheid. Alles is groen zonder dat er ooit regen valt. Altijd zomer. Tijgers vallen lammetjes niet aan. Waar eten ze van? Het is een wereld buiten de tijd. Paradijzen kunnen niet oneindig zijn want er is geen tijd.’

‘Juist wel!’ Langs mijn benen voel ik een zachte aanraking: de poes van Lucas. ‘Zonder tijd verstrijkt er geen tijd. Dan kan alles alleen maar oneindig zijn.’

Lucas kijkt uit over de daken van de huizen in de buurt. Er zitten meer mensen buiten. Warme lucht trilt boven de dakpannen.

‘Nu verstrijkt er voortdurend tijd’, zeg ik. ‘Achter een voortrazend heden zakt ons verleden onoverzichtelijk weg in vergetelheid. Als in een moeras, voorgoed buiten bereik. Ik weet niet eens wat ik vorige week op deze dag deed.’

Adam lacht.

Ik geef het niet op. ‘Niets is ooit hetzelfde. Als het heelal oneindig is, zou dat wel zo zijn. Je kunt niet tweemaal in dezelfde rivier zwemmen.’

‘Die heb ik eerder gehoord. Wie zegt dat dat niet kan? Alles herhaalt zich oneindig in een oneindig heelal.’

Ik geef hem een appel van de schaal op tafel en hij neemt een hap met een hol schraapgeluid van zijn tanden. Rond zijn mond zitten druppels wit vruchtvocht.

‘Die appel zal je nooit meer eten’, zeg ik.

‘Natuurlijk wel. Alles herhaalt zich en daar komt geen eind aan. Het is eindeloos vervelend. Er kan ook niks nieuws gebeuren, want iets nieuws is allang een keer eerder gebeurd.’

Wat hij zegt bevalt me totaal niet. Ik wil deze strijd niet verliezen. ‘Dood ga je maar één keer’, zeg ik zegevierend. ‘Want als je weer terugkomt, dan zou je niet gestorven zijn.’

‘Wie sterft in de tijd, herrijst ook weer in de tijd. Niet alleen Jezus; we krijgen allemaal een wederopstanding. Niet één keer, maar oneindig keer. Niets is uniek, het kan niet anders.’

Op de tafel pikt een musje brutaal in het klokhuis van Adams’ appel. Waarom voel ik me zo machteloos, vraag ik me af, als alles al eerder is gebeurd? Eigenlijk zou het me dan toch niets kunnen schelen? Het gevoel dat er iets ontbreekt of niet wáár is, is onafwendbaar. Zulke gedachten zouden verboden moeten zijn, maar wie kan het denken iets verbieden? De lichte wind is gaan liggen. Beneden in de tuin van de buren zwijgen de kinderstemmen. Het is nu drukkend warm, maar in de verte rommelt een onweer dat ons ervan zal verlossen.

Gistermiddag rond zes uur toch even naar de inauguratie van Trump gekeken. Ik kan het niet helpen een zelfs fysieke afkeer van de man te voelen, dat schreeuwmondje, die hese stem. En dan de toespraak. Vorige presidenten hadden nog een visie op de wereld. Zelfs Bush jr. wilde de mensheid democratie en mensentrechten brengen - al werd het een mislukking. Deze toont alleen maar ongebreideld nationaal egoïsme: America First!, en de rest kan stikken. 'Het nationalisme was oorverdovend', schrijft De Volkskrant, 'Koop Amerikaanse waar! Neem Amerikanen in dienst! Amerikaanse werkers! Amerikaanse families! Amerikaanse handen! Amerikaanse arbeid!'

Een van de eerste effecten: de website  van het Witte Huis over klimaatverandering is enkele minuten na de inauguratie offline gegaan. Zie hier en bovenaan deze pagina. Voor hij vannacht naar bed ging begon hij al met de ontmanteling van Obamacare. Tientallen miljoenen Amerikanen dreigen zonder ziektekostenverzekering te komen zitten, net als vóór Obama. En hij kondigt aan dat hij de50 biljoen dollar aan reserves van schaliegas en andere fossiele brandstoffen in de Amerikaanse bodem wil gebruiken om de infrastructuur van wegen, bruggen, etc. te verbeteren. Dat is vast in strijd met het klimaataccoord van Parijs van eind 2015.

De dagen volgen het patroon van 's nachts vorst en overdag dooi/ Vandaag opnieuw een dag vol zonneschijn. Ik loop even de stand in voor wat boodschappen en lees daarna 'Het rookoffer', een novelle uit 1987 van Tessa de Loo. Het was het Boekenweekgeschenk van dat jaar. Een achterstevoren vertelde liefdesgeschiedenis tussen docente Frans en een leerling. Het zou gebaseerd zijn op de mythe van Endymion, een schone jongeling die werd bemind door de maangoddin Selene.

Middag. Tessa en haar dochters komen op de thee. Ik mag mij verheugen in de verbaasde belangstelling van baby Lina-Mae. Een uurtje later komt Barbara ook langs. Vanuit de woonkamer klinkt vrolijk gebabbel van de dames, groot en klein. Ondertussen installeer ik de Bandluxe-dongel (nog uit Malta, 2008) op de nieuwe laptop. Als we over een maand of drie, vier weer aan boord leven, kan ik hem prima gebruiken, Terug naar boven