Logboek 2014/3 Zomer in Gorcum en de Med

Vredig motoren we langs de Costa Blanca

Woensdag 27-08-2014

Ben ik wel een bewoner van deze planeet? Dat dacht ik gisteravond toen mijn nieuw account bij Orange nog steeds geen internet via de SIM-kaart bracht. De helpdesk nog eens gebeld. Nee, uw account heeft geen geld. Hè? Mevrouw, de tweede verkoper told me that charging was not requiered. Ja, maar hij heeft u niet correct aangemeld. Na een korte uiteenwisseling was er maar één conclusie: ik moet nog een keer naar de winkel in de binnenstad fietsen. Niet mopperen, dat leidt toch tot niks. Net voor negen uur, sluitingstijd, ben ik bij de shop. Vol uiterlijk vertoon van schuldbesef maakt dezelfde verkoper mijn account in orde. Excuus, hij was het vergeten. Ik houd me in. Terug op de boot werkt het - eindelijk - zoals het moet.

Ondertussen is Ans in alle staten. Haar Sony e-reader is vastgelopen en ik krijg er ook geen beweging meer in. Sodemieter!

'Ga jij maar koken', zeg ik en dat is niet handig. Bovendien krijg ik het ding ook niet aan de gang.

'Weet je wat?', zeg ik in een poging haar tot bedaren te brengen, 'ik heb destijds al je boeken op de harde schijf van mijn eigen computer gezet. Je kunt ze dus op de laptop lezen.'

Maar dat vindt ze niks. 'Daar ben jij altijd op bezig.' Wat maar gedeeltelijk waar is. Boos gaat ze koken, boos bedenk ik een oplossing.

'Ik kan de boekenbestanden natuurlijk op onze reserve-laptop overzetten. Die is klein en dan kun je daarop verder lezen!'

Haar woede is inmiddels gedaald en ziende mijn inspanningen om haar boeken op een USB-stickje te zetten, ontdooit ze helemaal. En ze braadt heerlijke, gepeperde gehaktballen. Want de liefde van de man gaat door de maag en die van de vrouw via de reserve-PC.

Vanmorgen staan we tegen achten op. Het is windstil en beloof een warme dag te worden. De voorbereidingen voor vertrek: fietsje invouwen en opbergen, de meeste landvasten wegnemen, motoroliepeil meten (in orde), tanks aftoppen, walstroom afkoppelen. Ik roep het havenkantoor op met het verzoek de meterstanden van electra en water te komen opnemen. Dat doet een marinero even later. Nu moet ik lopend naar het office om af te rekenen omdat de fiets al is opgeborgen. We varen onze box uit en meren af bij de bunkersteiger, waar we 167 liter diesel innemen. We varen de haven uit; een groots gevoel weer aan het roer van mijn scheepje te staan. Ik ken eerlijk gezegd geen betere plek in de wereld! Rustig moteren we langs de kust naar het zuiden (foto hierboven) Een koel briesje uit het zuidoosten maakt het aan boord een stuk leefbaarder dan in de haven. Vredig verstrijken de uren. Eén keer is er wat meer wind (8 knopen!) en rollen we snel de genua uit (foto hier), maar al na vijf minuten zakt hij weer in.

Voor Cabo de Palos, de zuidoostpunt ven het Iberisch schiereiland, varen we opeens door een veld van opspringende bruinvissen. Ze zijn tenminste helemaal zwart, behalve een vijftal dat apart blijft. Die hebben lichtgrijze vinnen. Geen idee wat dat voor soort is. Bij de kaap is er weer wind, 'kaapwind' zoals we dat noemen (foto hier) De genua trekt ruim een knoop snelheid erbij. Je moet erg letten op ondiepten hier, waar je tussen de kaap en de Islas Hormigas doorvaart. De Miereneilanden. Ik ben er niet achter gekomen waarom ze die naam hebben. Een paar mijlen na de kaap valt de wind weer weg, zoals altijd bij kaapwind, maar we hebben nu liefst een knoop stroom mee. De vlakke en druk bezette stranden van de Costa Blanca hebben inmiddels plaats gemaakt voor lage, schaars begroeide bergen. We passeren een aantal donkere kliffen en kapen en komen uit bij de invaart van de drukke haven van Cartagena.

Om half zeven ontvangt men ons gastvrij in de Yacht Port Cartagena, waar we nog van ons bezoek in 2008 in de computer blijken te staan. Met 41 euro valt de ligprijs mee (voor Spaanse bergippen) Lust om de stad in te gaan (die dat zeer waard is) hebben we niet. Dat deden we destijds uitvoerig en Ans ging er zelfs naar de kapper om haar haar te laten verven. Toen ze weer buiten kwam herkende ik haar niet. "Wat een vreemde vrouw met dat koperkleurig haar", dacht ik. We kregen in die dagen windkracht 11 over ons heen. Dat is nu niet het geval. Morgen gewoon verder, op weg naar Garrucha, waar we toen ook al zoveel wind hadden. Terug naar boven