24-02-2008
de zin van het leven
Hallo Tom, Jouw website wordt dagelijks door ons beiden gelezen. Je bent terecht verkozen tot website van de maand door het blad Zeilen. Vervelend is alleen dat je zoveel thema's aandraagt dat er op reageren zou betekenen dat ik de praktijk zou moeten sluiten. Al was het maar om alle boeken te lezen waaraan je refereert om je vervolgens goed van repliek te dienen.
Nu toch even een paar reacties: Dank voor je toezichtop de Breeze tijdens de storm. En omdat je website dreigt uit te groeien tot een standaardwerkook een kritische kanttekening over jouw opmerking dat een heftige branding met veel zand in de golven een schip niet meer goed draagt. Dit lijkt mij onjuist. Wanneer zich zwaardere materialen in een golf bevinden dan water, dan zal het schip juist beter gedragen worden. Wel zullen in een onstuimige branding er ook veel luchtbellen in de golven zitten en deze verminderen de draagkracht weer wel. Dit fenomeen doet zich voor in de Bermuda driehoek. Hier verdwijnen soms plotseling schepen naar de diepte op onverklaarbare wijze. De meest plausibele theorie hiervoor is dat er onderzeese methaan bellen vrijkomen bij zeebevingen. Dit heeft het effect als een bruis tablet, waardoor het schip niet meer drijft in water maar in 50 procent methaangas.
Verder valt op dat de zeespiegelstijging een constante bron van literatuurstudie vor je is en van reflectie op je website. Ik stuur je daarom een gedicht dat over dit thema gaat. Het is geschreven in 2002 en van de hand van een onbekende Zwolse dichter:
Alsdan
We waren nu voor de vierde
achtereenvolgende eeuw op zee
en wisten dat de ijskappen
nagenoeg geheel gesmolten waren.
Bij de bemanning was er verlangen
naar weerzien met het oude Europa.
Toen we besloten hadden
de koers te verleggen
was het eerste dat we zagen
de lage krijtkust van het eilandje Kent.
De vuurtorenwachter die ons begroette,
vertelde een eenzame nazaat te zijn
van de burgemeester
van de verdronken stad Londen.
Gewoontegetrouw maakten we
van hier een slag noordoost,
maar dagenlang was geen land te bezeilen.
Dan zagen we de Grebbegronden passeren,
waar vissen de mensen herdachten.
De wind zat in een ongewone hoek
en wij leerden dat bij Lobith
de Rijn hoogstens binnenstroomt
in een zee,
die bovendien niet meer de onze was.
Bij zachte Limburgse schorren
poogden we herhaaldelijk hoogte te krijgen
van de doorvaartdiepte.
Vage kuststreken passeerden
en bij wat wel Ardenner fjorden leken,
kregen we het gevoel
heel erg ver van huis te zijn geraakt.
Mist, langdurige mist doorstonden we
met visioenen van vissers
die schotelantennes vingen.
Na dagen hoorden we roepen,
waar meer dan één woord Frans bij was.
We volgden deze loodsbootschipper
en mijn stuurman meende zelfs
hem te herkennen, van later.
De Franse matroos daar aan boord
sprak daarentegen Fries,
wat niemand van ons
echter nog verbaasde.
Toen de Parijse havenlichten opdoemden,
ontroerde ons dat méér
dan we elkaar zeiden.
Wij waren van ver gekomen
en wij waren vermoeid.
En we hadden dringend behoefte
aan nieuwe zeekaarten.
G.R.
Op 1 maart arriveren wij in Lagos. Deo volente uiteraard. Mochten wij elkaar niet meer zien dan wens ik jullie beiden een heel voorspoedige vaart.
We houden contact.
Je vriend Gert
te drinken.
website maken