Logboek 2011/1 (Israël>Suez)

Het pontveer van Brakel ligt voor het sluisje afgemeerd

Zaterdag 15-01-2011

Op onze voorlaatste dag in Nederland is er nog het nodige te doen en te regelen. In een regenachtig Willemstad haal ik bij Wiercx onze gerepareerde Steiner Navigator 7 x 50 zeekijker (met het onmisbare peilkompas) op. Had ik al verteld dat een van de vondsten in de dozen uit de opslag de originele aankoopnota (in 1999) was, vergezeld van een garantiebewijs met termijn van 30 jaar? Ik geloof het niet. John Wiercx kijkt verrast op, hij had me immers twee maanden geleden gezegd dat de garantietermijn slechts 10 jaar was (overigens te goeder trouw, volgens mij). Hij kopieert beide documenten om ze aan Steiner op te sturen en ik hoef niets te betalen. De kijker ziet er weer al splinternieuw uit.

Om half een ben ik terug op het Eind. Er is een brief van onze verhuizer, waarin ze melden de schade te zullen vergoeden van de zeefdruk van Elmar Gille, waarvan de glasplaat gebroken was. Ik hoef alleen maar de factuur van de lijstenmaker op te sturen. Dat kan nog net voor ons vertrek. Van Anégada is er een e-mail: het hagelde in Ashkelon, de scheepjes liggen er goed bij. De bakboordspring van onze Dulce zou geknapt zijn tijdens de grote storm van enige weken geleden; de lijn werd opnieuw belegd door de buurman. Ook de fenderhoezen zien er gescheurd uit. We kunnen nog net bij onze buurman op het Eind, Boumeester Watersport, een paar nieuwe halen. Via Internetbankieren betaal ik de laatste rekeningen en regel de maandelijkse stortingen voor onze hypotheek. Zo komt vandaag eigenlijk alles voor elkaar.

Op de sluis is het druk. Veel Gorcummers lopen langs op weg naar Buiten de Waterpoort om er naar het hoge water te gaan kijken. Aan de Merwedekant ligt het pontveer van Brakel afgemeerd, uit de vaart genomen vanwege de waterstand (foto hierboven). De toegangsweg door de uiterwaarden staat blank. We proberen ons in te stellen op de andere wereld waar we straks heengaan. Het begint het in de Arabische wereld te gisten nadat demonstranten in Tunesië hun autoritaire president en dictator Ben Ali na 23 jaar hebben weggejaagd. Over anderhalve maand gaan we naar Egypte. Daar riepen vandaag feestende demonstranten bij de Tunesische ambassade in Cairo uit: "Ben Ali, vertel Mubarak dat er voor hem ook een vliegtuig klaar staat!” Een Egyptische  mensenrechtenactivist zei vandaag tegen een persbureau: “What’s significant about Tunisia is that literally days ago the regime seemed unshakable, and then eventually democracy prevailed without a single Western state lifting a finger. I feel like we are a giant step closer to our own liberation.” Dat is een hoop die we graag delen. Egypte is echter niet Tunesië.

Eind van de middag - Ans is alvast naar de verjaardag van schoonzoon Michel - rijd ik naar het Wijnhuis Heukelum om afscheid te nemen van mijn vriend Inge. Ik tref er Nancy & Hans Vervoorn, vroeger mijn overburen aan de Deilsedijk in Deil (foto hier). Na afloop rijd ik boordevol melancholie terug naar Gorcum, tot aan de rand vervuld van gevoelens van nostalgie. Waarom in godsnaam verlaten we deze warme wereld vol familie en vrienden? Het is donker. Ik moet uitkijken voor tegenliggers op de smalle weg naar de A15. Nevels trekken vanaf de weilanden over de weg. Eenieder kan erin zijn eigen geesten oproepen. Bij Barbara & Michel is de verjaardag in volle gang. Ik schuw wat weg voor de drukte en om tien uur brengt Barbara ons naar het Eind. Het autootje is nu weer van haar, ze is blij want ze heeft er daardoor een stuk gemakkelijker met haar drie kinderen. En wij, we zijn doodmoe, we willen alleen maar naar Israël, aan boord van ons schip zijn, de klussen met Fons doen en dat het allemaal achter de rug mag zijn. Dat duurt nog een kleine week. Dat is te overzien. Terug naar boven