Logboek 2010/2 (Fethiye>Israël)
Fethiye (5)
Maandag 05-07-2010
Gisteren bedacht ik dat het leuk zou zijn om een dagtrip naar Rhodos te maken met de snelle draagvleugelboot. Die brengt je van Fethiye in anderhalf uur naar het Griekse eiland. Vandaag voeg ik de daad bij het woord. Een ticket v.v. kost 130 TL (65 euro). Ik heb er geen spijt van. De Turkse grenspolitie zet een stempel onder mijn visum. De hydrofoil (foto hier) heeft een snelheid van rond de 27 knopen en dan vlieg je vrijwel letterlijk over het water. Er is weinig zeegang, de tocht verloopt rustig. Om 11 uur arriveren we langszij bij het douanegebouw in de Emborikos haven. Even terug in de Europese Unie!
Ik neem eerst eens een kijkje in de Mandraki haven, waar de jachten afmeren. Hier ergens zou misschien ooit de beroemde Kolossus van Rhodos gestaan hebben, een van de zeven wereldwonderen, verwoesd door een aardbeving in 226 vChr. De haven is bomvol, er zijn veel flottieljeboten. Enkele jachten cirkelen rond, zoekend naar plekjes die er niet zijn. Direct ten westen van de haven ligt een tiental jachten geankerd, hoewel op de plattegrond in de pilot van Rod Heikell staat dat het daar niet mag. Kennelijk dus wel. In elk geval kun je hier in het hoogseizoen beter niet heengaan. Daarna loop ik naar de oude stad. De enorme vestingwerken doen vertrouwd aan, je denkt onmiddelijk aan Malta waar ze overigens nog groter zijn. De hospitaalridders waren fenomenale vestingbouwers. Het paleis van de grootmeesters van de Orde is helaas gesloten, de transen van de linkse toren van de hoofdpoort zijn in 2008 ingestort en worden nu gerestaureerd. De straat Ippoton met de paleizen van de verschillende langues van de Orde heeft iets van een kleinschaliger Malta. De straten, straatjes, steegjes en pleinen zijn overwoekerd met drommen toeristen en hinderlijke lieden die je hun terras proberen op te trekken. "Where are you from?" vragen ze je met geveinsde belangstelling om na het antwoord triomfantelijk iets in eigen taal te zeggen. Daarmee doen ze alsof je vrienden bent geworden en ze het recht hebben je mee te trekken. Ik zeg altijd maar "Next time I will come to your restaurant" en loop rustig maar beslist door. In een parkje bel ik met Ans, het bellen naar Holland is hier heel veel goedkoper dan in Turkije. Liam slaapt slecht en heeft nog veel last van bijwerkingen van de zware chemotherapie, waarvan hij nu in elk geval de laatste dosis heeft gehad. De komende kuren zijn minder zwaar.
Ach Rhodos! De rijke geschiedenis van het eiland, strategisch gelegen op de handelsroutes van oost naar west en van zuid naar noord, heeft vele lagen van bebouwing achtergelaten (hier drie foto´s). Langs een van de enorme, gekanteelde muren, niet ver van de St. Anthoniuspoort, is onder een jonge boom een tafel met een stenen boek geplaatst. Vrijwel iedereen loopt eraan voorbij. Er staan vier metalen plaatjes op, de eerste met een gedicht in het Grieks, de andere drie met vertalingen in het Engels, Frans en Italiaans. De Engelse vertaling staat hieronder. De Italiaanse is nóg mooier en doet denken aan madrigaal van Monteverdi op de tekst een gedicht van Petrarca.
|
DE PROFUNDIS
You the passer by, who you love me let the others admire the castles and listen to me: my fate has been marked by a ravine singer and the trembling in my foliage, it´s a song, the deep voice of life. For you a sweet memory but I, a tiny tree, I need it for faith, to grow taller and taller and stare beyond these walls. |
DE PROFUNDIS
Tu che mi ami lascia gli altri ammirar le mura vogli gli occhi a me e dai udienza. Il canzoniere del bosco segno m´il destino e ciò che tu vedi tremolar nelle foglie mie è canto, voce profonda delle vita che tu ne farai le ali a volar nel ricordo Io però un alberetto l´ho bisogno di fede a salir e miara al di là delle mura. |
Onder de Engelse vertaling staat "Translation by Sofia Varelis" maar met die naam kom ik op Google niet verder. Wel met de naam Fotis Varelis, kennelijk een dichter uit de Dodekanesos uit de vorige eeuw. Verdere informatie vind ik niet. Misschien is Sofia zijn dochter.
Temidden van de veellagige achitectuur tref ik meer gebouwen uit de Ottomaanse tijd dan ik verwacht had. Moskeeën, badhuizen, tuinen en ook een wat verstoken, uiterst charmante bibliotheek. Het is de bibliotheek van een raadsman en hoveling van de sultan, Hafiz Ahmed Aga, gebouwd in 1793. Het sierlijke gebouwtje staat op een binnenplaats, beschaduwd door een lommerrijke bladerdak, ondermeer van een ranke mispelboom (foto hier). De Ottomaanse Turken waren altijd meesters in het scheppen van dergelijke paradijsjes onder de mokerende zon. Aga bouwde de bibliotheek in de Turkse wijk van de middeleeuwse stad en voorzag het van 2000 handgebonden kopieën van Arabische manuscripten. Er werkten twee bibliothecarissen, twee wachters en twee portiers. Nu kan je alleen rondkijken in de voorruimte, de bibliotheek zelf mag je niet binnen.
Het is knap heet in de middag. In een zijstraatje eet ik een Griekse boerensalade met een klein flesje retsina bij aardige Grieken, Archodiko Dimitris Taverna. Een tijdlang kijk ik naar de langstromende toeristen. Tegen vieren slenter ik terug naar de haven en koop in de belastingvrije winkel twee flessen retsina en een fles ouzo. De laatste op verzoek van Jaap & Diana. Om zes uur zijn we terug in Fethiye. Lord Byron begroet me met blij gekwinkeleer. Jaap komt de fles ouzo ophalen. Mogelijk moeten we overmorgen erg vroeg op weg naar Marmaris, zegt hij, want daarna gaat de meltemi hier een dag of zes tegen staan. Je hebt hem dan precies op de kop en dat wordt vervelend hakken tegen een narrige zeegang op. Terug naar boven
website maken