Logboek 2010/1 (Kreta>Fethiye)
Chalki (2)
Zondag 30-05-2010
Op dit kale, verdroogde eilandje is het haventje met het dorpje genaamd Emborio eromheen een waar paradijsje. Gisteravond aten we goed en spotgoedkoop in een taverna met de Italiaans aandoende naam "Remezzo" (Greak dishes & Seafood). Aardige, beleefde mensen zonder die brutale opdringerigheid die je in toeristengebieden tegenkomt. Er zaten wat schaarse gasten. Een apart tafeltje was voor de kinderen, die zaten met het kleine meisje van de eigenaars te tekenen, drie Britse meisjes en een Duits jongetje. World at peace.
Ook overdag is het oase van rust, ondanks de aankomst in de ochtend van twee ferry´s en wat tripperboten uit Rhodos. De groepjes toeristen verspreiden zich in de richting van enige strandjes. Voor vijf uur worden ze weer opgehaald. Terwijl de zon vanochtend aan zijn genadeloze stijging langs de azuurblauwe hemel begint ontbijten we op het terrasje naast de steiger (foto hierboven), in de barmhartige schaduw van twee zeer oude pijnbomen. Simpel: een omelet, brood, jus d´orange, thee. We slenteren daarna door de wirwar van straatjes en steegjes. Er zijn twee soorten huizen, die bewoond worden zien er netjes uit, de andere helft zijn bouwvallen (foto hier), broederlijk naast elkaar. Er zijn 330 vaste inwoners. De bewoners zijn geëmigreerd of gestorven en de jonge mensen zijn weggetrokken en keren nu misschien aarzelend terug want het toerisme mijdt ook dit eiland niet. Volgens de engelstalige Wikipedia was het vijftig jaar geleden vrijwel ontvolkt, velen trokken naar de VS en vestigden zich in Florida in Tarpon Springs, "establishing the Greek-American community there that continues to this day" Even gecheckt, het klopt, de eerste Griekse emigranten uit Chalki arriveerden daar al in 1880. Het waren sponzenduikers en in Florida zetten ze hun ambacht voort tot in 1947 een woekering van rode algen de sponzenvelden vernielde. Toen gingen ze vissen. Toch zouden er nu weer sponzen groeien. Grappig, ik herinner me dat we twee jaar geleden ergens aan de westkust van Corsica ook zo´n gemeenschap van geëmigreerde arme Grieken tegenkwamen.
Naast de tamelijk grote orthodoxe kerk staat een opvallend hoge klokkentoren (foto hier), gezichtsbepalend in het silhouet van het dorpje. Het pad tussen kerk en toren bestaat uit ingelegde zwarte en witte steentjes. Het geheel doet me erg denken aan de sfeer in de schilderijen van de Italiaanse surrealistische schilder Giorgio De Chirico; ooit had ik die sterke associatie ook op een kerkhof in het Portugese Lagos (zie de foto van toen hier). Er is nog een andere toren, met een zekere consequentie in het dorpsbeeld is dat al haast een ruïne (2 foto´s hier). Bovenaan het dorp staat het grote, klassiek ogende stadhuis met twee vlaggenmasten ervoor, een voor de Griekse en een voor de Europese vlag. ´s Avonds is het verlicht. Je hebt er een magnifiek uitzicht over de haven, waar ons bootje aan de steiger ligt, en de baai en het nabije Rhodos (foto hier). Op de heuvelrug die de zuidelijke begrenzing van de besloten baai is, staan drie oude windmolens op een rijtje. Je kon ze gisteren op zee al uit de verte zien als bakens die je naar de veilige toegang tot de baai leiden. Ergens boven het dorp zou een oude kasteelruïne zijn, destijds een uitkijkpost voor de Hospitaalridders op Rhodos. Het is te warm om nog hoger te klimmen. Op de terugweg kopen we in een supermarktje aan de haven flessen drinkwater. Het is onderhand ruim 31° en we gaan zwemmen in het kristalheldere water. Een goede gelegenheid om even onder het schip te kijken. Schroef, schroefas, anodes, scheepshuid, alles ziet er pico bello uit. Nog helemaal geen aangroei.
Een paar dagen geleden mailde mijn jongste zoon Bas me zijn laatste muzikale werkstuk. Ik kon het toen niet downloaden door de slechte verbinding. Nu lukt het wel. Interesse? Dan moet je even hier klikken. Tegen vijf uur zijn er drie jachten bij gekomen aan de steiger, een Brits en een Duits jacht en een huurboot met Duitsers.
website maken