Logboek 2010/1 (Kreta>Fethiye)

Ans slaapt op de bank temidden van de spulletjes van wijlen onze buurvrouw

Maandag 25-01-2010

Het is kwakkelweer. De vorstgrens ligt al een paar dagen dwars over het land, schuin van Den Helder tot Limburg. Oostelijk ervan handhaaft de vorst zich, ten westen dooit het overdag. De hemel is grijs en somber. De dagen van wachten tot de oproep uit Tilburg krijgen een vast patroon. Nutteloze dagen.´s Ochtends een boodschapje, daarna opruimen en lezen waarbij we nogal eens in slaap vallen alsof we bejaarden zijn. Een gevoel dat nog eens versterkt wordt door het niet erg eigentijdse interieur waarin we leven, de meubeltjes van wijlen ons oude buurvrouwtje in Andel (foto hierboven). Toch zijn we content dat we dit plekje vonden en bovendien is er de hele dag Radio 4 met meestal mooie klassieke muziek.

Mijn broertje wordt vandaag ontslagen uit de kliniek in Gronau. Hij begint zich te realiseren dat hij misschien eerder van geluk mag spreken dat de chirurg dat lymfekliertje met tumorcellen zonder het te weten meenam bij het verwijderen van vetweefsel om de prostaat. De doorsnede van het kliertje was toch zo´n 4 mm en was destijds niet gezien op de CT-scan. Als het nu was blijven zitten zou hij geen preventieve nabestraling gekregen hebben en dus een aanzienlijk hoger risico gelopen hebben - zonder dat hij dat wist. Toeval beheerst het leven.

Vanmiddag vergezel ik mijn oude maat Herman Ursinus naar zijn uroloog in de Carolus-lokatie van het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch. Daar lopen we over het parkeerterrein naar de hoofdingang, allebei een schipperspetje op. En-datteme-schippers-zijn, dat willen we weten. Herman (61) heeft al een tijd klachten die wijzen op prostaatvergroting. Uiteraard is hij gespannen en daarom ga ik mee. In het akelige aanzicht van de aanstormende ouderdom moeten we elkaar immers helpen overeind te blijven staan. Maar als hij bij de uroloog vandaan komt siert een bevrijde glimlach zijn gelaat: zijn PSA is in de afgelopen maanden vrijwel stabiel gebleven op 8,6. Hij is opgetogen en ik met hem.

Hoe intens haat ik de ouderdom soms! Zozeer dat ik me niet kan voorstellen dat ik me er ooit bij zou kunnen neerleggen te moeten leven met de gebreken en de beperkingen die hij oplegt. In heb nu nog totaal geen klachten en nergens last van. Ik wil nog zoveel zwerven met onze boot! Toch over een paar jaar de Atlantische Oceaan oversteken en daarna hopelijk nog veel verder varen, bijzondere ervaringen opdoen en mensen ontmoeten, de nieuwste ontwikkelingen van wetenschap en kunst leren kennen, de grote schoonheid beleven die deze aarde nog steeds in voldoende mate bezit, een beter zicht verwerven op een verder strekkende toekomst die ik niet meer zal meemaken maar mijn kinderen wel, verder te schrijven en te leven.... En dan ook - en voor alles! - samen met zijn tweeën voortleven in de blijvend warme gloed van de grote liefde die Ans en ik jegens elkander koesteren. Tja, je vraagt nogal wat, denk ik onwillekeurig, en je kreeg al zoveel.

Eind van de middag. Verderop meert een tot varend woonschip omgebouwde rivieraak af. Het KNMI voorspelt een paar zeer koude dagen. Voor ons vertrek heb ik mijn oude schaatsen weggedaan, maar als er nu opnieuw ijs komt dan koop ik er weer een paar. Straks komen Tessa & Jeff bij ons eten. Terug naar boven