Logboek 2010/1 (Kreta>Fethiye)

De Caribische plaat schuift met 2 cm per jaar langs de Noord-Amerikaanze plaat

Zaterdag 16-01-2010

De zware aardbeving (7,0 op de schaal van Richter) die in het straatarme Haïti misschien wel 100.000 slachtoffers maakte, was voorspeld. De Amerikaanse aardwetenschapper David Manaker waarschuwde al in 2008 voor de aardbevingsrisico’s langs de zogeheten Enriquillo-breuklijn, vanaf de uiterste oostpunt van het eiland naar Port-au-Prince. „Langs deze breuklijn zou een aardbeving kunnen ontstaan met een magnitude van 7,2”, waarschuwde Manaker toen in het wetenschappelijk tijdschrift Geophysical Research Letters. Hij zat er akelig dichtbij, schreef de NRC eergisteren. De aardbeving vond plaats op 10 kilometer diepte. Dat is erg ondiep voor een zware aardbeving, meldt het KNMI. In dit gebied schuiven de Noord-Amerikaanse plaat en de Caraïbische plaat met een snelheid van 2 cm per jaar langs elkaar (zie bijgaand plaatje) Dat kan men tegenwoordig exact meten met behulp van GPS.

Het doet me denken aan de zware aardbeving in Aquila, Italië van april 2009. Ook die was voorspeld door een wetenschapper, Giampaolo Giuliani, zij het op basis van heel iets anders, namelijk de analyse van radon-gas dat ter plaatse uit de bodem vrij kwam. De methode van Manaker belooft structureel betere voorspellingen. Maar dan nog. Als de spanning in de aardkorst ergens geweldig toeneemt, kan er de volgende week een zware aardbeving komen maar ook pas over 250 jaar. Zouden mensen, zeker in dat arme Haïti, in zulke vage voorspellingen aanleiding zien om hun boeltje op te pakken en massaal te verhuizen? En waar moeten ze dan naar toe? We zijn op onze reis meerdere plaatsen gepasseerd, waar in de nabije toekomst zware aarbevingen dreigen, bijvoorbeeld in de miljoenenstad Istanboel. Die ligt ook op een gevaarlijke breuklijn. Een ramp is onafwendbaar, maar niemand weet wanneer hij komt en iedereen leeft ongestoord door. Dat zegt zonder twijfel iets fundamenteels over de menselijke aard, maar op de een of andere manier voelt die constatering aan als oppervlakkig. Iedere ochtend gaan we immers de deur uit en we lopen elke dag méér risico op een verkeersongeval dan op een aardbeving, een vulkaanuitbarsting, een tsunami of een inslag van een grote meteoor. Toch doet iedereen dat. Schatten we bewust die risicoverschillen in? Nee, dat geloof ik ook niet. We doen de dingen gewoon omdat we ze moeten doen, naar school of naar je werk gaan, naar je vrouw, je oma of je vrienden. Tot er iets ingrijpt, vroeg of laat. Dat heet het lot.

Vandaag is de reünie van de Malta-overwinteraars 2008/2009. Om één uur druppelt de een na de ander binnen. Jaap & Diana (liggen met Kiara in het Turkse Fineke), Nanning & Miranda (helemaal uit Groningen, waar ze met hun Famous Goose in het barre Zoutkamp liggen), Fred & Gerda (Pegasus, die weer terug in Malta ligt) en Gerard & Josje (hun Mermaid ligt ook in Fineke) In Malta vormden we een leuk gemeenschapje. Het is zeilers eigen te weten dat het zo weer uit elkaar ligt en je elkaar meestal nooit meer terugziet. Leuk is dat niet. Nu overheerst dan ook de pure lol om elkaar tóch weer te ontmoeten. Iedereen heeft iets lekkers om te eten en te drinken mee genomen. Diana heeft verrukkelijke hartige taarten gebakken, Nanning serveert verse haring en Ans een ernstige erwtensoep. Ons ons flatje is vol van de gesprekken waarin we alles bijpraten en vragen hoe het gaat en wat ieder volgend jaar gaat doen. Varen in een wereld waarin alles goed is. Een mooi verlangen. Hieronder de noodzakelijke groepsfoto, temidden van de meubeltjes van wijlen onze buurvrouw, gemaakt met de zelfontspanner.

Reünie van Malta-overwinteraars bij ons op de bank: Vlnr achter Josje, Ans, Diana, Gerda, Miranda. Vlnr onder Fred, Tommy, Nanning, Tom, Jaap, Gerard.

Hier nog twee foto´s. Hoe vermijd je het gevoel zielig te worden gevonden met je kloten-prostaat. Dat vermijd je niet. Ik ben luchtig, prognose is goed, weinig kans op uitzaaiingen. Komend seizoen zeilen we gewoon weer verder. En we bepalen ons weer tot de gebruikelijke luim en gezelligheid. Maar toch is het zo jammer dat er aan zulke bijeenkomsten een eind komt! Straks, over een aantal maanden, varen we weer alle kanten op, Nanning & Miranda gaan naar Noorwegen en Zweden, Fred & Gerda misschien naar de Adriatische Zee, Josje & Gerard weten het nog niet, misschien naar Istanboel en Jaap & Diana en wij hopelijk samen naar de Levant (Syrië, Libanon, Israël en Egypte) Het zij zo. Ondertussen is het buiten gaan regenen. De regen striemt tegen de ramen aan de zuidkant van ons flatje. Het dooit. We nemen node afscheid van elkaar. Terug naar boven