Logboek 2019/4 Herfst in Gorinchem
Gorinchem (112)
Donderdag 12-12-2019
Bus, trein, tram. Gisteren had ik een vlotte reis naar het Stedelijk Museum in Amsterdam voor de expositie 'Migranten in Parijs'. Mijn groep had met de KLU-docent afgesproken in de grote hal, maar ik was ruim te vroeg, zodat er tijd was om de tentoonstelling al een keer in zijn geheel door te lopen. Een imposante expositie! Hierboven zie je onze docent bij een groot schilderij van de Nederlander Jan Sluijters (1881 - 1957). Hij won in 1904 de prestigieuze Prix de Rome, waar een aantrekkelijk stipendium aan vastzat. Twee jaar later verhuisde hij naar Parijs, het toenmalige brandpunt voor de moderne kunst. Hij schilderde er ondermeer het wervelende werk hierboven: 'Bal Tabarin' (1907). Dat was toen een danszaal in Montmartre. Het is een metershoog doek dat tevens een fraai overgangsschilderij is. De onderste helft met woest dansende mensen is figuratief en de bovenste helft met de kroonluchters en de feestverlichting zou je abstract kunnen noemen. Lees hier meer over het schilderij. De jury van de Prix de Rome was niet content met de ontwikkeling van hun pupil en de 'vulgaire Franse smaak' waartoe hij zich bekende. Ze trokken zijn stipendium in. Een misvatting. Het werk neemt een centrale plaats in op de expositie in het Stedelijk.
Even voor vijf uur, het is al donker, neem ik tramlijn 5 naar station Amsterdam Zuid. Ik beland in de volle tram naast een dikke, Marokkaans uitziende jongen met opgeschoren haar, die enorm naar drank stinkt. Gelukkig kijkt hij alleen maar op zijn telefoon en stapt hij na een paar haltes uit. Op het station pak ik de Intercity naar Nijmegen, die op Utrecht Centraal stopt. Ook al propvol, maar ik vind toch een zitplekje. Daarna de snelbus naar Gorcum. Even na zes uur ben ik thuis.
Vanmorgen is het zonnig. We rijden naar oost voor sport en boodschappen. Omstreeks elf uur is het niet meer zo druk op de sportschool Living Well. In de herenkleedkamer zijn slechts twee mannen. Geen heren. De jongste, een tattoo-drager, komt net uit de sauna. Er lag een meid met een mooi lichaam, vertelt hij, dat maakte het verblijf aangenaam. 'Maar ze had een enorm lelijke kop.' De ander, een magere man met een gegroefde, leerachtige huid, grinnikt. 'Ach, geeft niet', zegt de tattoo, 'je legt die meiden gewoon op hun buik. Dat doe ik dan altijd.' Zijn maat grinnikt weer. De getattoeerde voelt zich een man van de wereld. ''s Ochtends stuur ik ze altijd weer weg', bluft hij.
Nu ben ik geen heilig boontje, maar dit is echt ranzig. Er was een tijd dat puberjochies zulke dingen tegen elkaar zeiden, maar ik heb het lang niet meer gehoord. De tattoo is echter van middelbare leeftijd, de ander nog een stuk ouder. Ik kuch maar onderdruk de neiging er iets van te zeggen, sluit mijn garderobekastje en loop naar de sportzaal.
Bij het fitnesscentrum heerst enige opwinding. In Gorcum zijn er minstens negen sportscholen, maar in AD Rivierenland lazen ze dat de gemeente vergunning verleende aan de gigant Basic Fit, die een tiende centrum aan de Touwbaan wil openen, niet ver van het stadhuis. 'De komst van Basic Fit leidt tot onze ondergang', zeggen de andere centra. Door zijn omvang kan BF lagere tarieven rekenen. Tja. Wij hebben overigens niet de neiging om ondanks de vrouwonvriendelijke gast vanmorgen in de kleedkamer bij Living Well weg te gaan. Het personeel is erg aardig, het is niet massaal, de koffie is lekker en trouwens, ons abonnement loopt nog een hele tijd door.
In de loop van de middag trekt de hemel dicht en steekt er een zuidenwind op. Het volgende depressiefront. Ik ga naar de mondhygiëniste. Al te lang niet geweest. Terug kijken Anna en ik even op de boot en vervangen de natte handdoeken bij de lekkages. Alleen aan stuurboord, de windkant. Mopperend haal ik weer een vishaak uit een landvast. Met moeite, door het lospeuteren van het weerhaakje rafelt het touw. Het komt vaker voor. Waarom moeten ze toch steeds zo dicht naast de boot vissen? Terug naar boven
website maken