Logboek 2020/1 Naar Antarctica

Drake Passage. Foto nét te vroeg voor de Green Flash (foto: Chrissy Smith)

Woensdag 11-03-2020

Gisterochtend zon en lichte wind uit het zuidwesten. Ver achter ons is aan de horizon nog steeds het besneeuwde Smith eiland te zien. Ik ken dat fenomeen; het duurt vele uren voordat zo’n eiland eindelijk uit het zicht is en het lijkt alsof je totaal niet opschiet. Ergens zijn walvissen, zeggen ze, maar die zie ik niet. Wel een vrachtschip op tegenkoers, vermoedelijk een bevoorradingsschip.

     Vandaag heeft mijn groep drie wachten. Het is rustig weer. De eerste is van 16 tot 20 uur, weer met de Amerikaanse visserijinspecteur Ashley, een zeer vrolijke meid met een aanstekelijke lach. Zij staat graag aan het stuurwiel en dat vind ik best (2 foto's hier). Het schip loop met veel zeil maar 5 – 5,5 knopen. De wind is nog steeds zuidwest, 15 – 20 knopen. Bij ons aan boord is zo’n windje prima maar hier schiet het niet op. Tenslotte verdwijnt Smith eiland onder de horizon. Weer zijn er her en der walvissen en nu zie ik ze ook, overigens voornamelijk damppluimen in de verte. Er passeert een school gewone dolfijnen. De soort met de zandloperfiguur aan de zijkant en een dolfijenensoort die je overal op de wereld tegenkomt. Eén van de snelste zwemmers ter wereld.

      Tussen de wachten door lees ik Paul Mason uit. Hm. Goede analyses, hele goede zelfs, maar af en toe grote miskleunen bij de oplossingen. Dat zie je vaak bij goede analytici. Dat hij steun uitspreekt voor de Catalaanse afscheidingsbeweging is zo’n miskleun. In de versplintering van Europa moet je de oplossing niet zoeken voor het nationalisme, integendeel, dat nationalisme is eerder een stap terug. Voor mijn gevoel ligt dat bij het Schotse nationalisme anders. Dat is solidair met Europa en niet zo macho van karakter; men wil nadrukkelijk van de Brexit niets weten en ziet de toekomst in een verenigd Europa liggen.

      Door mijn wachten heb ik geen gelegenheid het college over astronavigatie bij te wonen. Dat is geen ramp. het schip vaart in een rustige rolbeweging (foto hier) en de wacht is ontspannen.

Van 19.30 uur – 20.00 uur staan Ashley en ik op het voordek op uitkijk. Onze koers is nu 325 graden, we lopen bij 10 knopen zuidwestenwind 5 knopen SOG. In het westen komt de zon vlak boven de horizon onder een wolkenbank tevoorschijn. Het doet me ergens aan denken. Zouden we een Green Flash te zien krijgen? Ooit zag ik die toen we in de zomer van 2003 onderweg waren van Holland naar Schotland, op de avond van de tweede dag. Ook nu zakt de zon snel onder de kim weg. Tel de seconden, zeg ik Ashley die de flash nog nooit zag. Even denk ik dat er niks gebeurt en dan, na 2,5 seconde, gloeit héél even het diepe groene lichtje op en is meteen weer weg. Toch! Ashley is opgetogen. High Five. De camera, voor de gelegenheid gereed gehouden, was een seconde te vroeg (foto hierboven). Overigens vind ik hem deze keer wat bleek afsteken bij die in 2003.

     Later zegt kapitein Eric dat de Groene flits helemaal niet zo zeldzaam is. Hij legt verder uit dat het een tamme oversteek van Drake Passage lijkt te worden. Prima, wat mij betreft, dat gestamp en geslinger is bar oncomfortabel. In het noorden van de Drake ligt de kern van een hogedrukgebied en dat doet de winden inzakken. Hier draaien ze tegen de klok in en leveren ons, aangezien we westelijk in de Drake zitten, westenwinden op. Vannacht en morgen zullen we moeten motoren, daarna mogelijk motorzeilen. Ik neem een glas wijn en ga slapen.

Vanmorgen om vier uur weer wacht, nu met de Spaanse Bask Edouardo. In het zuiden staat een heldere volle maan terwijl een oranje rode band aan de westelijke horizon de zonsopgang aankondigt (foto hier). Het schip ligt nog steeds in die langzame rol en vaart 5 – 6 knopen op de motoren. Alle zeilen zijn ingenomen. Zo kan de Drake ook zijn. Na acht uur ontbijt ik snel en ga nog een uurtje slapen. In de bibliotheek zetten reisgenoten hun foto’s op een bestand ‘shared pictures’ op de laptop van de Bark Europa. Die foto’s zijn veel professioneler dan de mijne. Straks ga ik eens kijken welke ik over wil nemen op mijn USB-stick. Ondertussen varen we gestaag verder naar de punt van Zuid Amerika. Terug naar boven