Logboek 2020/1 Naar Antarctica
Ushuaia (4)
Zondag 23-02-2020
De hele dag blijf ik gisteren op mijn kamer en lees een heel eind weg in het boek van Paul Mason. Buiten is het overwegend zonnig, maar het boek boeit me tezeer. Bij een andere gelegenheid ga ik er nog op in. De hele middag zijn medereizigers op de Bark Europa in de weer om op onze app-groep een eetafspraak te regelen voor vanavond. Ik heb er geen zin in en reageer niet. Het is me teveel zo'n opgewonden hello!, goodbye!, you are great! gedoe. Tegen de avond kom ik in beweging en slenter over de Avenida San Martin. Zaterdagavond, het is druk. Daarom schuif ik maar snel naar binnen bij een restaurant waar ik een leeg tafeltje zie. Het heet 'El Faro', de vuurtoren. Die vuurtoren is de Faro del Fin del Mundo. Die werd in 1884 op Stateneiland gebouwd, niet ver hiervandaan aan het oostelijk uiteinde van het Beagle kanaal. De naam werd door Nederlanders gegeven in 1616 naar de Staten Generaal. Een gevaarlijke plek. De vuurtoren werd door de Argentijnse overheid San Juan del Salvamento genoemd, maar werd bekend onder de naam 'Vuurtoren aan het eind van de wereld' door een postuum boek (1905) van Jules Verne met die naam. Er is ook een film van gemaakt. Vanaf 1899 was er een paar jaar een gevangenis, maar door de vele stormen was die niet te handhaven. Het boek van Verne gaat over een groep piraten, geleid door de hoofdman Kongre, die de vuurtoren gebruikt om schepen te laten vergaan en de lading te roven. Dat lees ik op de muur naast mijn tafeltje.
Ik eet een caprese salade en een pittige paella. Voor het raam is een groot acquarium met King crabs. Kleintjes, grote vangen ze niet meer. Wanhopig kruipen ze over elkaar heen. Voorbijgangers buiten houden stil om ernaar te kijken. Het zijn prachtige beesten met een dieprode kleur die als het ware gloeit. Eentje slaagt er bijna in om over de rand te klimmen, maar de dienster duwt hem met een stok terug. Ik vind dat hij vrijlating heeft verdiend, zeg ik tegen mijn buren, een ouder Amerikaans echtpaar uit Wisconsin, met hun zoon die zo'n petje draagt als Max Verstappen. Even later krijgen ze zo'n gekookte krab geserveerd. De zoon kijkt me verontschuldigend aan. Zijn moeder is duidelijk dementerend en wil alles van me weten, msar ze is nauwelijks te verstaan. Vader knipt onverstoorbaar met een schaar de krab aan stukken. De rode kleur is nu dof. Achter me zit - net zo alleen als ik - aan een tafeltje een oudere man die ik herken van een foto op de community-pagina van de website van de Bark Europa (alleen voor leden). Een Nederlander, maar hij kijkt alleen maar op zijn mobiel en reageert bot en afhoudend als ik vraag of dat klopt. OK, hij reageerde ook al niet op de groeps-app en wil kennelijk liever alleen zijn. Dat begrijp ik eigenlijk wel.
Juist als ls ik de paella op heb breekt er buiten een fel onweer uit met hevige bliksems, donder en striemende regen. Mensen schuilen onder de luifel. Het buienfront werd vanmiddag al verwacht. Er zit veel wind in. Morgen Bf 7 uit het zuidwesten. Als het even droog is spoed ik me naar mijn hotel. Nu slaan regen en wind hard tegen mijn kamerraam.
Een grijze ochtend, maar de harde wind van gisteravond en vannacht is weg. Code geel in Nederland. Vandaag is er al de vierde officiële storm van 2020, in twee weken tijd. Veel carnavalsoptochten werden afgelast, behalve die in Gorcum, maar die is altijd zo klein dat de wind er geen vat op krijgt. Volgens de NOS is het zelfs de vijfde storm van februari. Ik heb de tel niet bijgehouden. Met zes stormdagen is het de op een na onstuimigste februari ooit. Alleen in 1990 waren er meer stormdagen. 'Dat komt door de jetstream die al een paar weken boven ons hangt', zegt meteorologe Willemijn Hoebert. Door de snelle opwarming van de arctische gebieden (de 'arctische amplificatie', lees ondermeer hier) blijven de lussen van de jetstream langer op hun plaats liggen. Soms leidt dat tot een langdurige hittegolf, nu tot snel opeenvolgende stormen.
De Covid-19 epidemie. Het aantal besmettingen in Italië neemt snel toe tot ruim boven de honderd. Het land staat daarmee op de vierde plaats na China, Zuid Korea en Japan. Men isoleert nu een aantal gemeentes met 50.000 inwoners in het noorden, sluit scholen, winkels en musea en last evenementen af zoals voetbalwedstrijden. Ook het carnaval van Venetië is afgelast. De secundaire uitbraak in Iran (43 besmettingen, 8 doden) noopt Irak, Turkije, Pakistan en Afghanistan de grenzen met het land te sluiten. Stand van de epidemie: 78.966 besmettingen wereldwijd en 2469 doden. De dagelijkse toename neemt echter af, zowel logaritmisch als lineair (behalve bij het aantal doden). Het zal me vreemd te moede zijn als ik na de afvaart van de Bark Europa wekenlang van nieuws verstoken zal zijn.
Vanmorgen pak ik plunjezak en rugzak zorgvuldig in. Om 10 uur moet ik verhuizen naar dat andere hotel. Bij het ontbijt zie ik de rare Nederlander en reisgenoot op de Bark Europa in het zaaltje zitten, dezelfde die me gisteravond in het restaurant zo onbeleefd negeerde. Dat doet hij weer, hoewel ik goedemorgen zei. Dan niet. Om half tien, na het ontbijt, klopt er iemand op mijn kamerdeur. De jongen van de receptie komt vertellen dat de verhuizing niet meer hoeft, ik mag tot morgen hier blijven. Terug naar boven
website maken