Logboek 2019/4 Herfst in Gorinchem

Ferdi E. (waarschijnlijk bij de reconstructie van de moord, fotograaf onbekend)

Dinsdag 19-11-2019

Gisteravond keken we met stijgende verbazing en een moeilijk te definiëren gevoel van onbehagen naar de documentaire 'De schrijver, de moordenaar en zijn vrouw' op NPO2. Daarin vertelt de schrijver/schaker/wielrenner Tim Krabbé aan de interviewer Twan Huijs over zijn 14-jarige geschiedenis met Ferdi E., de ontvoerder en moordenaar van Gerrit-Jan Heijn in in 1987. Tijdens diens 14-jarige gevangenschap bezocht Krabbé hem - deze 'zielige schoft' - niet uit medelijden maar uit fascinatie, liefst 142 keer, en begon bovendien een kortdurende verhouding met de vrouw van E, Els Hupkes. Beiden zijn inmiddels overleden. Uiteindelijk bleef Hupkes haar man trouw, maar de verhouding kostte Krabbé zijn eigen huwelijk met de actrice Liz Snoyink.

     De fascinatie van Krabbé voor het tweetal is hoogst merkwaardig. Beiden waren intelligente en hoogopgeleide mensen, die het in het leven getroffen hadden totdat het financieel opeens slecht ging. Dat een auteur tot het uiterste geboeid raakt door zijn onderwerp is niet vreemd, maar het is bizar hoe vér de bezetenheid van Krabbé ging. Hij schreef er zelfs een 800 bladzijden dik boek over, 'De Vrienden' (Prometheus, 2019) dat pas uitkwam.

     Mij bekroop de neigng te denken: wil ik dit allemaal wel weten? Toch kijk je verder. Documentairemaker Twan Huijs, die zelf 9 jaar lang bij E. in de gevangenis op bezoek ging, zegt terecht: 'Dit verhaal is vreemder dan fictie'. Dat klopt. Krabbé zelf zegt ervan: 'Ferdi was zo vergelijkbaar met mij, ik wilde begrijpen hoe hij hiertoe gekomen is.' Gefascineerd door een nogal koelbloedige moordenaar, die zijn slachtoffer na de moord een kootje afsneed van diens pink om de familie extra onder druk te zetten. Een maand of wat later liep hij tegen de lamp toen hij bij een slijterij mel een gemerkt bankbiljet afrekende.

     Je kunt zeggen dat hij vastliep toen hij van zijn fantasie werkelijkheid maakte. Of Krabbé het tenslotte heeft begrepen wordt misschien uit zijn boek duidelijk. Aan de bizarre gebeurtenissen komt een bizar eind. Ferdi E. en Hupkes verhuizen na zijn gevangenisstraf naar Ruurlo en daar sterft hij in 2009 onder een graafmachine, die hem op zijn fiets op een kruispunt aanrijdt. Krabbé erft zijn mooie regenjas, vertelt hij.

Vandaag zon en wolken na enige regen in de vroege ochtend. Anna gaat oppassen bij Tessa. 's Middags lopen we even naar de boot om de natte handdoeken bij de lekkages te wisselen voor droge.

     Met gemengde gevoelens neem ik kennis van de beslissing van minster Koolmees om de pensioenkortingen dit jaar niet door te laten gaan. Bij het PFZW, ons pensioenfonds, is de dekkingsgraad in oktober iets opgelopen. Hij staat nu op 94,1%. Eigenlijk moet het fonds korten als dat op 31 december nog zo is; de stand dient minstens 100% te zijn. Dan is er precies genoeg vermogen om de toekomstige pensioenuitkeringen te betalen. Tot voor kort moest het zelfs minimaal 104,2% zijn. Dat is het al jaren niet meer. Waardevast zijn de pensioenen al minstens tien jaar niet meer. Correctie voor de inflatie is er nooit meer, dat kan pas bij een dekkingsgraad boven 110%, dus de pensioenen gaan allang achteruit.

     Door de beslissing van Koolmees worden dreigende kortingen een jaar uitgesteld. Bovendien besloot hij de pensioenpremies van werkenden niet op te hogen en hun pensioenopbouw niet te verlagen. Dat lijkt leuk voor iedereen, maar daarmee teren de fondsen wel in op hun reserves. In later jaren kunnen de werkenden - alle goede bedoelingen rondom het pensioenakkoord ten spijt - er alsnog last van krijgen. Komt er geen akkoord, dan moet er over een jaar méér gekort worden dan nu als de rente zo laag blijft. In wezen is het op de pof leven en dat bevalt me niet. Terug naar boven