Logboek 2010/2 (Fethiye>Israël)

Utrecht. Mijn oudste zoon Rommert op zijn studentenkamer aan de Cambridgelaan in De Uithof

Donderdag 19-08-2010

De 23e verjaardag van mijn oudste zoon Rommert. Maar eerst rijden we langs onze bank in Utrecht om de bestelde dollars af te halen, die we in Syrië nodig hebben. Het bedrag ligt klaar, alleen is het in euro´s. Een misverstand van de bank in uw voordeel, denk je. De medewerkster van de bank maakt het misverstand snel in orde. Daarna parkeren we onder het grote complex van studentenflats aan de Cambridgelaan in De Uithof. Rommert komt ons bij de toegangsdeur ophalen. We drinken koffie met hem en Esther op zijn studentenkamer (foto hierboven). Nu hij is afgestudeerd moet hij binnen een jaar andere huisvesting vinden. Daar is hij niet somber over, net zo min als over zijn kansen om met het Internetbedrijfje ThinkBright aan de bak te komen, het bedrijfje dat hij met een vriend heeft opgezet en dat momenteel bijvoorbeeld een grote opdracht voor De Volkskrant uitvoert. Mijn grote zoon, klaar voor de samenleving. Natuurlijk hebben we iets substantieels in een envelopje voor hem meegebracht, maar het gaat ook over het staken van de studietoelage die hij tot dusver maandelijks van me ontving. Per 1 oktober moet hij op eigen benen kunnen staan, komen we overeen.

Tegen enen rijden we De Uithof uit, op weg naar Gorcum om kleine Caelan op te halen bij een oppasvriendin. Gisteravond bestelde ik een taxi op het vliegveld van Dalaman voor zaterdagmiddag op de website van A2B. We kregen een voucher toegestuurd, dat ik bij Barbara thuis uitprint. Bij aankomst moeten we ermee naar de kraam van A2B en dan hebben we een taxi naar Marmaris Yacht Marina voor € 64 (100 km). Handig. Bij de viswinkel in het Piazza Center slaan we visschotels in voor vanavond en ik kan het niet laten en verorber een heerlijk bakje kibbeling met knoflooksaus. Dat is lang geleden! We rijden naar het verzorgingshuis van Ans´moeder om afscheid te nemen. Godzijdank heeft ze een goede dag. Ze is volledig "bij de pinken", alert en met aandacht voor andere zaken dan haar dagelijkse stoelgangproblemen. Maar ze blijft een zorg. Ik zet Ans op de flat van Derrick & Kate af. In tegenstelling tot Oma Steers, zijn overgrootmoeder, heeft Liam geen beste dag. We hebben geen idee wat dat precies veroorzaakt. Ik rijd door naar het Verbeeten Instituut in Tilburg, voor de contrôle van mijn post-prostaatbestraling-situatie bij de radiotherapeut. Collega Engelen vraagt nauwgezet alle mogelijke storingen na en hij is net zo tevreden als ik. Ik hoef pas over een jaar terug te komen. Een jaar! Het voelt als een extra jaar vakantie en zo wil ik het dan ook maar zien.

Op de heenweg reed ik over de A27 en de A59. Onderweg belt een dame van ons pensioenfonds. Ze heeft uitgezocht dat - als we een vrijwillige verzekering voor de AOW/Anw nemen - de SVB een zogenaamde "Toekenning Ontheffing inhouding premies AOW/Anw/AKB" aan hen moet opsturen. Oh. Dat zal ik dan morgen bij de SVB aankaarten, om te vermijden dat we dubbel betalen voor de AOW etc. Op de terugweg neem ik het pontje naar het Land van Heusden en Altena bij Drongelen, het pontje dat ik dit voorjaar zeven weken lang dagelijks nam voor de bestralingsbehandelingen in Tilburg. Waarom al die oude plekken toch steeds opgezocht? Ik weet het niet. Vroeger, toen ik adjunct-directeur in het voormalig Ziekenhuis Oudenrijn in Utrecht was, raakte ik bevriend met Gerard Spelberg, de ziekenhuisdominee in die jaren. Hij zei een keer iets als "De mens zoekt altijd het heil op de plek waar hem het onheil werd aangezegd" Een merkwaardige uitspraak die ik altijd heb onthouden, mogelijk komt hij uit de Bijbel, of viel het hem op in zijn zieleherdersbestaan, wie weet. Nu is het Drongelse pontje in mijn geval niet precies die plek (dat was in Ayíos Nikoláos op Kreta) maar toch heb ik het gevoel dat Gerard iets trof met zijn uitspraak, iets dat mogelijk de mens eigen is.

Als ik bij de Bergse Maas aankom ligt het pontje nog te wachten op een passerend schip. Ik kan zo aan boord rijden. Door de polder aan de overzijde rijd ik naar Wijk en Aalburg, naar het huis van Herman & Marian Ursinus, oude vrienden die me met open armen ontvangen. Vrienden zijn mensen die je altijd ontvangen, wat er ook aan scheelt. Gelukkig scheelt er vandaag niks aan. We zitten genoeglijk aan hun tuintafel. Dochter Fleur is er ook, groot geworden, in jaren niet gezien. Onze Japanse (wol)mispel, al meer dan drie jaar logee bij hen, staat er prima bij. Weer terug in Gorcum bel ik mijn jongste zoon Bas, het is half tien geweest. Heeft hij alle vijf werkstukken af en opgestuurd? Jawel, zegt Bas, hij zit bij zijn vriendinnetje Lotte thuis, alleen nummer vijf moet nog af. Wat? Ja, zegt hij, ik heb gezien dat je uiterlijk morgenochtend tot twaalf uur kan insturen. Daar geloof ik niks van, zeg ik. Jawel Pa, dat is echt zo. Hm. Ik ben benieuwd en benauwd tegelijk.  Terug naar boven