Logboek 2009/1 (Malta>Çanakkale)

Het afscheidsdiner in Guzé. Natuurlijk kon niet iedereen op de foto want we waren met dertien

Dinsdag 28-04-2009

Zon met een straffe westenwind. Volgens de prognoses op Passageweather hebben we morgen nog steeds een goede wind voor de oversteek naar Sicilië. We zien wel of we een nacht ankeren in de baai van Porto Palo, aan deze kant van kaap Passero, of doorvaren naar Marsamemi, de eerste haven aan de oostkust of zelfs direct naar Syracuse. Ons vertrek stellen we op morgenochtend 6.00 uur. Ook bij de andere zeilers is de vertrek-koorts levendig. "Gaan jullie morgen ook?" is de vaste vraag, soms gevolgd door "let op, want donderdag is er alweer veel wind" (Dat zie ik overigens niet in de prognoses) Msida Marina lijkt morgen leeg te gaan lopen. Vanochtend komt Paul, ons groenteboertje, voor de laatste keer langs. Hij was altijd nogal gecharmeerd van Ans, wat ik wel begrijpen kan, en heeft een doos bonbons voor haar meegenomen. Daarna fiets ik nog één keer de heuvel op naar de Gala supermarkt, voor nog wat pakjes gedroogde vijgen, een busje nootmuskaat (was juist op) en een extra fles Pastis van Pernod. Die verkopen ze hier en ik neem tegenwoordig aan het eind van de middag graag wat van dat troebelgele, naar anijs smakende drankje uit de fles, die in de koelkast staat, in een glas dat niet echt opraakt omdat je het steeds nadenkend bijvult uit een karafje water. Daarna ga ik langs het havenkantoor om het elektronische toegangspasje voor de steiger in te wisselen voor het deposito-bedrag van 50 euro, dat we er 7½ maand geleden voor neertelden. Ik tref het niet. De employé achter het bureau is degene die wij om zijn uiterlijk en postuur altijd "het Pakistaantje" noemen, een  kleine norse man die permanent boos kijkt en al die overwinteraars maar lastig vindt. Ik vraag of hij misschien kan zeggen of ze begin juni een plek hebben voor de Tishuit van Hans & Karina Tijssen, die dan uit Tunesië komen. We ontmoetten hen vorig jaar een paar keer in Sicilië. Het Pakistaantje kijkt niet eens op van zijn werk en sist "onmogelijk!" en duwt me een 50 eurobiljet in de hand. Een groet, "Goede reis!" of "Dank voor uw verblijf!" kan er ook al niet af, terwijl hij nota bene zijn salaris vangt uit onze liggelden. Maar hij is een uitzondering, de meeste Maltezers waren erg aardig.

Terug bij de boot vouw ik mijn fietsje op en krijg het zonder moeite in de tas en even later in de bakboord-bakskist. De grote ronde stootwillen hang ik vast op hun plek aan de hekstoel. De middag brengen we lezend door in de luwte van de buiskap. AAn het eind van de middag vullen we de watertanks en ruimen de waterslang op. Tenslotte schroef ik het log uit de bodem van de boot. Het logwieltje heeft echter nog vrijwel geen aangroei, logisch zo kort nadat we op de wal lagen. Diana heeft voor vanavond een afscheidsdiner voor de Nederlanders belegd in Restaurant Guzé, achter het havenkantoor. Er komen liefst zo´n dertien mensen en vrijwel iedereen gaat morgen weg. Nu horen we ook het avontuur van Nanning & Miranda in Syracuse. Ze kwamen er in de baai aan tijdens een conferentie van de G8 (of 9 of 10 of..) in de stad over het milieu. Alles was afgezet en bewaakt en er mocht geen schip de baai in. Maar zij wel, onder begeleiding van de carabinieri mochten ze achterin de baai het anker uitgooien. Natuurlijk hebben we in Guzé een enorm vrolijke avond en zoveel plezier dat het haast niet op kan (foto hierboven), natuurlijk nemen we hartstochtelijk van elkaar afscheid alsof het een afscheid voor altijd is en natuurlijk zien we elkaar waarschijnlijk allemaal weer terug in Syracuse. Of niet, weet je veel in het zeilersleven. Of in het leven tout court.

Mogelijk duurt het even tot het volgende verslag. Het hangt straks weer helemaal af van de mogelijkheden ergens verbinding met Internet te maken. Terug naar boven