Logboek 2018/2 Naar de Scillies

Avondrood over de Salcombe River.

Donderdag 21-06-2018

Gisteravond blijft het lang licht. Ik krijg telefonisch bericht van problemen in de familie van mijn moederszijde. Ziekte: dementie, kanker. Waarom we op de wereld gezet zijn, als we hem zo ellendig moeten verlaten? We eten aan boord en daarna doe ik een klusje: het beter vastzetten van de barograaf. Die was bij de overtocht uit Dartmouth van de wand gevallen, toen we bij Prawle Point even moesten hakken op de zeegang. Gelukkig viel hij op het stoelkussen eronder. Op de radio staat BBC3, een prima klassieke zender. Ik zit later een tijd aan dek naar de zonsondergang te kijken. De weinige wind is naar het noordwesten geruimd, de hemel kleurt (foto hierboven). Avondrood, misschien komt de zomer eindelijk ook bij ons. Boven de rivier welft een heldere hemel vol met sterren, de bleke maan is half en wassend.

     Vanochtend is het koud, 13 graden in de kajuit. De Webasto kachel gaat aan en dan is het snel warm. Buiten staat de zon aan een vrijwel helemaal blauwe hemel. De langste dag van het jaar zou hier wel eens het begin van een echte zomer kunnen zijn. De prognoses zijn veelbelovend: een hogedrukgebied blijft wel een week hangen boven de Britse eilanden. De wind is tamelijk stevig: N 4 – 5. De televisieontvangst lijdt onder het zwalken van de boot achter de meerboei. We besluiten de komende dagen hier te blijven. Er is welsiwaar een leuk riviertje verderop, de Yealm, maar wat brengt dat meer dan we nu hebben: een idyllische plek, groene oevers en een leuk dorp vlakbij? Op VHF 14 vraag ik de havenmeester of we aan deze boei mogen blijven. Dat mag.

     We brengen een goddelijk zonnige dag door in de kuip, in de luwte van de buiskap (foto hier). Dat is altijd prettig bij ankeren: de boot ligt altijd met de neus in de wind, al varieert de getijstroom dat soms wat. Uren kijken we naar al wat voorbijvaart. Naar boten die vertrekken en boten die arriveren. Naar de meeuwen en de kraaien, naar de schapen in de wei, naar een paard op een heuvel, naar de vissen in het heldere water: zeebaars en mul, zei de havenmeester gisteren.

Zo verstrijkt de dag aangenaam. Ik poog een boek te lezen, dat een originele visie beweert te geven op het Measurement-poblem van de quantumfysica; het probleem dat zonder waarneming (measurement) iets in superpositie verkeerd, bijvoorbeeld Schrödingers kat), en dat een observatie volgens de Kopenhaagse Interpretatie de golffunctie ineen doet storten. Een gebeurtenis waarvan niemand kan zeggen hoe dat plaatsvindt. In de loop van de achterliggende decennia zijn er een aantal oplossingen bedacht, zoals die van David Bohm (Pilot-wave Interpretation), van Hugh Everett III (de Many-worlds Interpretation) en John Wheeler (de Spontaneus-collapse theory). De meeste quantumfysici waren daar niet mee bezig. De formules van de Kopenhagen Interpretatie werkten en al weet niemand waarom, je kon er prima mee werken. Een onbevredigende situatie. Natuurlijk werden er de gekste ideeën verkondigd, onder meer dat het bewustzijn interacteert met de quantumwereld en zo de werkelijkheid vorm geeft. Een idee dat lijkt op puur solipsisme. Dat is een denkrichting die stelt dat ons menselijk bewustzijn de werkelijkheid voortbrengt. Waarom niet? Tja, kan een dolfijn het ook? Of een chimpansee of een muis? Henry P. Stapp is zo iemand die dergelijke dingen verkondigd. Vanmorgen probeer ik zijn boek ‘Quantum Theory and Free Will’ (Springer, 2-17) te lezen. Het valt niet mee, waarom kwel ik me zoveel gezwam? Terug naar boven