Logboek 2016/3 Verder door Nederland
Gorinchem (51)
Maandag 26-09-2016
Dit is de dag waarop we 12,5 jaar geleden trouwden (foto hiernaast). Op het stadhuis van Geldermalsen, want we toen woonden in het dorp Deil dat tot die gemeente behoort. Eén jaar en negen maanden nadat we samen gingen wonen. We zijn zó blij met die jaren, die ondanks enige tegenslagen tot de gelukkigste van onze levens behoren. Onbeschaamd gelukkig met elkaar - het moest zo zijn. Ans, love of my life, ik prijs me gelukkig dat ze op mijn weg kwam, ook al was het laat in mijn leven. Dat geldt ook voor haar. Die 12,5 jaar lijkt weinig maar het was véél, we zwierven acht jaar lang samen op onze boot door de wereld en het maakte ons onafscheidelijk, dat heb ik nog enige luttele dagen geleden als onbestorven weduwnaar terdege gemerkt.
Ons diner bij de Griek op de Langendijk was fijn. We zaten in een hoekje in de erker boven de haven en hadden genoeg aan elkaar. Je kunt op onze leeftijd niet op nóg een ongestoorde 12,5 jaar rekenen, ik weet het wel, maar het zou nog wel kunnen, we zijn gezond, lopen allebei tegen de zeventig en we wensen het vurig.
Had ik een cadeautje voor haar? Natuurlijk, de lezer kent me wel. Een mooi collier, samen uitgezocht toen we in Lemmer waren. Maar het mooiste cadeau is nóg 12,5 jaar met haar. Vijfentwintig jaar is toch niet teveel gevraagd? Want ooit, ooit komt dat gevreesde moment, waarover een dichter schreef:
Love is a dream
that we are lulled into,
but do leave from
separately.
(Philip Larkin, uit: 'The Building')
Ik weet dat het gedicht iets anders luidt (lees hier), maar zo vind ik die regels het mooist en het schrijnends.
We hebben inmiddels een feest met alle kinderen, kleinkinderen en haar en mijn broers geregeld, ergens in november, om het te vieren. (Dat hopen we in elk geval zeker te halen).
Al vroeg fietst Ans vanochtend naar Tessa om allereerst Vajèn op tijd naar school te brengen. Ik ga anderhalf uur sporten op Oost. Daarna doe ik wat boodschappen in de stad en drink koffie bij Emmy in Boekhandel De Mandarijn. Het nieuwe boek van hersenwetenschapper Dick Swaab ligt er, 'Ons creatieve brein', Atlas Contact, 2016). Een must read uiteraard, die overmorgen meegaat aan boord.
Het wereldnieuws is intussen beroerd. De Russen en het Assad-regime plegen de meest bloederige luchtaanvallen van de oorlog op het oosten van Aleppo. De medische situatie van de burgers in de verwoeste stad is nijpender dan ooit. De helft van de slachtoffers zijn kinderen, meldt De Volkskrant. De westerse landen en Ban Ki-moon spreken van 'oorlogsmidaden', terwijl de Veiligheidsraad en de hele internationale gemeenschap machteloos toezien. Zullen de ellendelingen Poetin en Assad zich ooit voor enig tribunaal moeten verantwoorden?
In de VS zelf staan Trump en Clinton nu vrijwel gelijk in de peilingen. Hoe is het mogelijk? Met welke politieke blindheid is het kiezersvolk geslagen? Je krijgt de neiging om vanwege onverantwoordelijk gedrag het volk af te schaffen. Althans de categorie van 'laagopgeleide blanke mannen', die volgens analyses de belangrijkste basis vormt voor steun aan Trump. Vannacht is het eerste debat. Ik overweeg de wekker te zetten. Nu wordt er nota bene geruzied over de vraag of de debatleider fouten mag corrigeren van de kandidaten, als ze niet de waarheid spreken. Vooral Trump bezondigt zich daar onbekommerd aan. Natúúrlijk moeten foute weergaves van de feiten gecorrigeerd worden, juist in een debat. Dat mag niet met vervalsing van feiten gewonnen worden en - het is immers de onvervreemdbare taak van de pers om leugens aan de kaak te stellen?
Er is ook goed nieuws. Zo gaat het Forum voor Democratie van warhoofd Thierry Baudet aan de Tweede kamerverkiezingen meedoen. Prima! Hoe meer van die populisten elkaar bestrijden en verzwakken op de extreem-rechtse en -linkse flanken, hoe beter. Terug naar boven