Logboek 2008/1 (Lagos>Corsica)
Santa Pola (16)
Woensdag 08-05-2008
Het waait gisteravond nog behoorlijk door. Ans blijkt ook nog een mapje met 20 James Bond-films te hebben meegenomen! We kijken naar Dr No, nog met Sean Connery. Om half vijf vannacht begint er een langdurig onweer met veel regen en vandaag vallen er ook geregeld buien. Er zijn near-gale waarschuwingen voor dit deel van de Middellandse Zee. De sterk gekrompen drinkwaterbekkens van de Spanjaarden lijken een welkome aanvulling te krijgen. Ondanks al die regen staan tot mijn stomme verbazing vanmorgen toch nog allerlei lieden hun boot af te spuiten. In de regen! De omgang van de Spanjaarden met hun boten is merkwaardig. De meeste eigenaars hebben trouwens mensen in dienst die vrijwel iedere dag langskomen om de boot af te spuiten (ook als het regent, dus) De eigenaars zelf komen met de familie in het weekend langs. De boothulp heeft de boot al klaar gemaakt, de motor vast aangezet en het schip afgespoten. Eerst gaan ze uitgebreid van alles bespreken en wat drinken. Na een uur of anderhalf - de motor draait al die tijd - gaat de eigenaar naar de stuurstand en geeft allerlei commando´s aan vrouw en kinderen. Dat geeft veel verwarring. Met veel geraas en gepuls van de boegschroef varen ze met een tergende slakkengang weg. Na een kleine twee uur zijn ze weer terug, leggen met veel misbaar en gewoef van de boegschroef en hulp van de toegeschoten marinero´s van de jachthaven de boot op zijn plaats en gaan weer anderhalf uur napraten. Tot slot spuiten ze boot nog eens uitvoerig af, vanzelfsprekend met drinkwater, en vertrekken. Op zondag herhaalt zich dit alles. Op maandagochtend komt de boothulp de boot weer afspuiten, enzovoorts. Dat er ieder jaar grote drinkwatertekorten in Spanje dreigen, mag geen verbazing wekken.
De hele dag door vallen buien. Pas nu realiseren we ons hoelang we geen regen hadden. Het is weer een dag van lezen. Ik ga verder in Stephen Baxter. Je kunt merken aan de emoties van de hoofdpersoon van het boek dat Baxter het er moeilijk mee heeft gehad dat hijzelf destijds geen astronaut kon worden. "All my life I dreamed of this", zegt die hoofdpersoon bij de lift-of van de raket die hem en zijn crew naar de asteroïde Cruithne moet brengen. Af en toe kom je een opvallend snedige zin tegen, zoals: "It seems to me that age, growing old, is a war between wisdom and bitterness. I´m not sure how I´ll come out of that war" (p. 216) In de ruim 450 bladzijden gebeurt een hoop. Zo maken we de hittedood van het universum mee - van Oerknal tot Hittedood - en zwerven we door opeenvolgende generaties van honderden onvruchtbare universa (die geen materie bevatten), alle deel uitmakend van het multiversum (the Manifold) en beleven we tenslotte het einde van ons eigen universum nog eens, maar ditmaal door vacuümverval. Ik vind het prachtig, want een groot deel van die fenomenen is gebaseerd op échte serieuze theorieën die de laatste vijftien jaar in de fysica en de kosmologie ontwikkeld worden. Maar uiteindelijk blijft alles gevat binnen een systeem - een multiversum, zo je wilt - dat geen oorzaak kent (of waarvan we de oorzaak niet kennen) en waarvan niet duidelijk is hoe het eindigt (en óf het eindigt), laat staan waarom wij er zijn en waarom er überhaupt "bestaan" is.
En alsmaar regent het. Door het voortdurend binnenzitten gaan we ons, ondanks de grote ramen van onze decksaloon, geleidelijk holbewoners voelen. Lord Byron vindt er ook niets aan. Hij zingt weinig en uit af en toe klaaglijkje piepjes. Soms is het zo donker dat hij op zijn slaapstokje gaat zitten, denkend dat het al avond is. Helaas, het wordt er de komende dagen niet beter op. Vanavond maar weer een James Bond-film. Terug naar boven