Logboek 2015/2 Op weg naar huis

Dulce hangt 's middags in de kraan.

Maandag 27-04-2015, Koningsdag

Af en toe buien vannacht, maar minder wind. Om acht uur (in Nederland 9 uur) bel ik Floor om mijn kleinzoon Thijs te feliciteren met zijn 5e verjaardag. Voor de eerste helft van zijn leven zal hij op Koningsdag jarig zijn. Een republiek zullen we voorlopig niet worden, schat ik.

Hier geen feestdag, maar een gewone werkdag. Ik rijd de stootwillen in een supermarktkarretje naar de persluchtpomp (foto hier) en breng ze allemaal op spanning. Daarna gaan we ze flink poetsen, schoner dan we ze ooit eerder hadden behalve toen ze nieuw waren. We hebben geluk; het blijft droog.

Op de werf vraag ik voorman Pedro of hij vandaag naar de pakking van de schroefas kan kijken. Helaas, dat wordt morgenochtend pas, zegt hij. We zijn blij verrast als hij om twee uur 's middags toch verschijnt met een collega. Kritisch horen ze het verhaal aan over de resten touwflossen in de pakkingkanalen. Hm, zeggen ze, maar de kanalen kunnen vrijwel helemaal vol water lopen; dat restje, dat is niet zo erg, die watersmering doet het toch wel en bovendien is er geen enkele speling in de schroefas - en tja, zeggen ze, als u het wilt, dan doen we het natuurlijk, maar dan moet die hele MaxPropschroef weer uit elkaar. We overleggen en besluiten dat het risico gering moet zijn, want waarschijnlijk zitten die touwflossen er al vanaf Kreta in en eergisteren hebben we er een heleboel uit gepeuterd. En - er is nog iets anders. We zijn de ellenlange expedities naar de toiletten goed zat. 'Kunnen we dan vandaag nog het water in?' Dat kan zeker, zegt Pedro.

Drie minuten later komt de kraan al aanrijden. We hebben amper tijd om de stralend schone stootwillen op te hangen en de waterslang en de walstroom los te koppelen. Even later hangt Dulce in de kraan. Altijd weer een indrukwekkend gezicht (foto hierboven) De windgenerator blijft ruim vrij van de dwarsbalk van de kraan. Zo rijden we naar het kraangat. Onderwijl bellen we Piet van de Tartaan of hij komt helpen met de landvasten, want het is toch weer aardig winderig geworden.

Een medewerker van de werf verft snel antifouling op de plekken waar de steunen van de bok tegen de scheepshuid stonden. Ook de onderzijde van de kiel doet hij (foto hier) Dat is netjes. Ik loop naar het kantoor voor de rekening. Die klopt; het geringe extra werk van de nieuwe waterpomp staat erbij. Wat er niet opstaat is het volledig schoonspuiten van het dek en de vrijboorden, dat ze vlak voor onze aankomst deden. Dat is service van de zaak, zeggen ze op het office. Sopromar kan bij ons niet meer stuk.  

Piet is inmiddels gearriveerd. We klimmen aan boord en de kraanmeester laat het schip zakken. Aan loefzijde staan medewerkers klaar om de touwen aan te pakken, om te verhinderen dat we aan lij tegen de betonnen kant waaien. Ik duik naar binnen om de afsluiter van de motor open te zetten en de lucht uit de gland van de schroefas te 'melken'. In Malta vergat ik het (in 2008) een keer en toen moesten we in Levkas de wal op vanwege de toenemende lekkage. Dat gebeurt je slecht één keer. De lucht ontsnapt met licht gesis en dan komt er water. Klaar. De motor start meteen als ik het contact aanzet. Wow! Koelwater plonst uit de uitlaat. In orde dus. Ans en Piet pakken de lijntjes terug. Dan varen we het kraangat uit. Een majestueus gevoel! Even juicht mijn hart, ik hoor schallende trompetten, Jauchzet Gott in allen landen! Ja, een enkele keer heb je dat.

We varen door de vissershaven en slaan stuurboord uit, naar de meldsteiger van Marina de Lagos. Daar krijgen we een plek aan de E-steiger, niet ver van waar we in september lagen. Gelukkig vaar ik ondanks de wind de boot goed op zijn plek; de boegschroeven doen het prima. Bij het vastmaken raken Ans en ik in de war. Zenuwen, we moeten even wennen. Piet helpt bij het aankoppelen van de waterslang en de walstroom. Later kijken we nieuwsgierig in de bilge voor de kajuittrap. Is er meer water uit de gaatjes in de uitlaatdemper/waterslot gestroomd dan de kleine beetjes van vorig jaar? Inderdaad, naar schatting twee keer zoveel. Dat valt dus mee, daarmee komen we wel thuis. Maar daarna moet dat ding toch een keer vervangen worden; een moeilijke operatie. (Wie het verhaal niet kent, leze het hier)

Tevreden kijken we om ons heen. Eindelijk weer te water! Want een boot op de wal, is geen boot. Straks komen Piet & Ineke een borrel drinken. De eerste dagen is er weinig kans om te vetrekken, omdat de wind steeds hard waait uit het noorden tot noordwesten. Kan even niet schelen. We hebben immers geen haast. Terug naar boven