Logboek 2014/3 Zomer in Gorcum en de Med

Dinsdag 30-09-2014

Gisteravond als voorgerecht onze eigen versie van De Wilde Keuken van Wouter Klootwijk: twee bakjes, één met olijfolie 1e persing + weinig zout, de ander met grove vers gesneden stukjes knoflook. Een schaaltje met pas geroosterde stukjes stokbrood. Lepeltje olijfolie op stukje brood, schepje knof erop, hap. Verrukkelijk! Twee dagen lang kan men beter niet bij ons in de buurt komen. De vliegen vallen bedwelmd uit de lucht. Daarbij muziek, niet te moeilijk en toch schoon: een concert voor klarinet en strijkers van de Engelse componist Gerald Finzi (1901 - 1956) Ach, dat adagio ma senza rigore! Waar voert dat heen? Het lemma op Wikipedia zegt het mooi: "Het besef dat er niets zeker is in dit leven is de sleutel tot het werk van Finzi." Het donker valt op deze breedtegraad snel en vroeg (Portugese zomertijd) We eten bij het flakkerende licht van wat waxinelichtjes, flakkerend omdat het vanaf zes uur ineens hard waait uit NW.

Peinzen, peinzen. In mijn project over de belangrijkste vijf vragen in het leven (of zoiets, zie hier) ben ik op zoek naar waarheid. Wat is waarheid? Mijn project veronderstelt eigenlijk dat er zoiets is, het moet alleen nog ontdekt worden. Ik doe er vaak weinig aan maar ik kom er altijd weer bij terug. Waarheid is iets dat altijd waar is, zou je denken, niet alleen vandaag of gisteren, maar ook morgen en vele jaren later. Waarheid zou niet moeten afhangen van de toevallige omstandigheden op enig moment. Misschien zit daarin de misvatting. Er is geen aparte wereld van waarheid buiten de tijd. Geen schone Platoonse wereld van volmaakte schoonheid en waarheid, van de wiskunde en van de eeuwig geldende, onveranderlijke natuurwetten. De tijd of beter, het voortgaan van de tijd, verandert en verwoest alles en zet alles op losse schroeven. Pfff... En dat bedenk je, terwijl juist onlangs weer eens bewezen werd (door de Universiteit van Amsterdam) dat een belangrijke fundamentele natuurconstante, de massaverhouding tussen het proton en het electron (exact 1836,152672 keer zo zwaar), onder extreme zwaartekrachtomstandigheden onveranderd blijft. Het blijkt nog steeds zo te zijn bij een 10.000 keer zo sterke zwaartekracht als de onze. Dat mag dan waar zijn en Einstein krijgt voor de zoveelste keer gelijk, en toch moeten er nóg extremer omstandigheden zijn waaronder het niet meer opgaat. Pas dan blijkt dat de enige waarheid het onbegrijpelijke voortschrijden van de tijd zélf betreft, en het veranderen van alles. Maar dan: gaat causaliteit wel altijd op? De wet die zegt: eerst de oorzaak en dan pas het gevolg? Dat kan toch niet anders? Geleidelijk zak ik weg in een stripverhaaltje over causaliteit (hierboven) en wat later in Chelsea Hotel, een oude song van Leonard Cohen:

"I remember you well in the Chelsea Hotel,
You were talking so brave and so sweet"

Bedtijd, inderdaad.

Er komt steeds weer een nieuwe dag (tot dusver, tenminste) Vandaag is het bewolkt, de harde wind is weg. Juist voorhet ontbijt lopen Piet & Ineke binnen met hun Tartaan. Ze hebben vannacht naast de haveningang voor anker gelegen en hebben een winterplek aan de steiger achter ons. Ik kijk nog eens nauwkeurig naar ons aangevaren anker. Nu pas zie ik dat de voorste roller ook beschadigd werd: er zijn stukken afgespat en de roller is doormidden gebroken. Volgend jaar zal ik hem waarschijnlijk moeten vervangen (hier 2 foto's) We lopen naar het havenkantoor om af te rekenen en vervolgens over de voetgangersbrug naar de binnenstad voor koffie en boodschappen bij de Intermarché. Op het terras kijken we naar de passanten en ik doe een onderzoek: meer dan 65% van hen is veel te dik. De zon heeft inmiddels de bewolking geheel verdreven en het wordt opnieuw een warme dag, die we doorbrengen met lummelen, lezen en slapen in de kuip. Vanavond komen Piet & Ineke een glas wijn drinken. Morgenochtend de wal op; Piet komt assisteren. Terug naar boven