Logboek 2014/3 Zomer in Gorcum en de Med

Vanmorgen regenbuien

Dinsdag 16-09-2014

Vanmorgen regent het (foto hiernaast) maar de kracht van de zuidenwind valt mee. We maken er een trage ochtend van. Muziek en lezen. Later is het even droog en doen we boodschappen in de super bij het Praça Marquês de Pombal, het plein voor het stadhuis. Tijdens de koffie op een van de terrassen vallen pittige buien. We stellen ons als pubers aan en nemen foto's van elkaar (hier 2) Het is gewoon een kwestie van een nooit volledig te bevredigen nieuwsgierigheid. Hoe zien we eruit, zij en ik? De vrouw in mijn leven, de man in haar leven. Aan het tafeltje naast ons ruziet een Nederlands echtpaar in sappig Amsterdams. Het is net of je op de Albert Cuyp bent. Angstvallig vermijden we iets in het Nederlands tegen elkaar te zeggen, ze mochten het eens horen en zich schamen of - erger - ons bij hun gehakketak betrekken.

Terug op de boot neem ik het boekje van Thomas Nagel weer ter hand. Filosofen en wetenschappers kijken vaak met een zeker dedain naar elkaar en ik vind dat Nagel soms denigrerend over de wetenschap praat: 'psychofysisch reductionisme'. Hm. Hij zoekt naar een uitgebreid maar nog steeds naturalistisch begrip, dat fysisch reductionisme vermijdt. 'Het essentiële karakter van een dergelijk begrip zou zijn: de opkomst van leven, bewustzijn, rede en kennis verklaren als noch een toevallig bijeffect van fysische natuurwetten (dat is precies hoe ikzelf denk dat het zit - TZ), noch het resultaat van een intentionele tussenkomst in de natuur van buitenaf (dat is wat b.v. gelovige mensen denken - TZ), maar als een niet-verrassende waarschijnlijk zelfs onvermijdelijke consequentie van de orde die over de natuurlijke wereld heerst van binnenuit.' (bladzijde 41) De orde die over de natuurlijke wereld heerst van binnenuit. Je mag die zin wel drie keer lezen voordat je beseft dat Nagel misschien met een goocheltruc - hokus pokus - de goddelijke sturing van alles weer binnen boord haalt. Opeens komen er poëzieregels in mijn hoofd. Waarvandaan?

Vestida con mantos negros
piensa que el mundo es chiquito
y el corazón es inmenso.

Maakt mijn brein een associatie met de quasi-verheven regels van de bejaarde Amerikaanse filosoof? Zoeken op Google levert op dat ze van Federicio Garçia Lorca zijn, de Spaanse dichter uit de tijd van de burgeroorlog. Ik moet ze ooit opgeslagen hebben, maar ik weet niet wanneer. Grappig dat ze opeens komen bovendrijven. De persoon in het gedicht is echter geen man, maar een vrouw. Lorca zag haar op een balkon staan, hij zag haar van beneden af en bedacht dat ze de wereld piepklein moest vinden en het hart onmetelijk groot. Op een of andere manier heeft het iets met Nagel te maken en ook met foto's maken van elkaar, maar ik kan niet verwoorden hoe.

Vanmiddag is er meer zon en meer wind. Af en toe Bf 6. Geen boot vertrekt en geen boot vaart meer binnen. Straks komen Piet & Ineke bij ons een borrel drinken. Terug naar boven